Στο κλαμπ του Νικουλάε...
Οι ιτιές σκύβουν απεγνωσμένα πάνω από την μισοξεραμένη όχθη της λίμνης Φλορεάσκα, γυρεύοντας μάταια μια αντανάκλαση. Το καλοκαίρι, που η λίμνη είναι γεμάτη, το νερό καλύπτει τα πρανή μέχρι τα ριζά των δέντρων και οι φυλωσιές βυθίζονται αυτάρεσκα στο καθρέφτισμά τους. Καθώς χειμώνιασε, άνοιξαν οι θυρίδες αποστράγγισης και το νεράκι αποσύρθηκε προς τα βαθιά. Άφησε πίσω του γυμνές τις λασπωμένες πέτρες της όχθης και τώρα αστράφτει στις πλάγιες ακτίνες του ήλιου από απόσταση ασφαλείας.
Στεγνώνω χυμένος σε μια ξερακιανή σεζλόνγκ, πίσω από τη τζαμαρία που με προστατέυει από το ηλιόλουστο Νοεμβριάτικο κρύο και χαζεύω μπροστά μου τις ιτιές, τους ιριδισμούς του νερού στο βάθος και τους λίγους ανθρώπους που περπατούν στην όχθη. Το κτίριο του κλαμπ, ανάμεσα σε μεγάλα κωνοφόρα, στέκει ακριβώς στο όριο της όχθης και γύρω του απλώνονται πλαγιές περιποιημένου γκαζόν.
Η πισίνα, πίσω μου, είναι ορθογώνια, μήκους είκοσι μέτρων. Στη μία της μικρή πλευρά, εκεί που το νερό ρηχαίνει, ναυλοχούν καμιά δεκαριά κολυμβητές. Αποπλέουν ακανόνιστα, ο καθένας συντονισμένος στη χωριστή του συχνότητα, με νωχελικές απλωτές δικής τους έμπνευσης. Κατευθυνόμενοι ίσια, αναπηδούν στην απέναντι βαθιά πλευρά και επιστρέφουν στην ρηχή αφετηρία τους. Έχει ησυχία, διανθισμένη με διακριτικούς παφλασμούς.
Πρωτοήρθα στο Κλουμπ Φλορεάσκα πριν καμιά εβδομάδα αναζητώντας κολυμβητήριο κοντά στη δουλειά μου, με λίγο κόσμο -η εντολή του φυσιοθεραπευτή μου ήταν ρητή: η κατάσταση της μέσης μου αποκλείει κάθε άλλη άσκηση εκτός από κολύμπι. Η μεσήλικη κυρία που βρήκα στη ρεσεψιόν με έκανε μια βόλτα στα αποδυτήρια, στη σάουνα, στο γυμναστήριο και στην πισίνα. Έχει πολύ κόσμο; τη ρώτησα. Ναι, ναι, ειδικά τα βράδια καθημερινές. Οι εγκαταστάσεις δεν δείχνανε φιλόξενες, αλλά με σαγήνεψε η είσοδος της πισίνας με τις κομψά καμπυλωμένες, σαν ανάκλιντρα, γωνίες της, που ανάδιδε μια μελαγχολική αύρα. Κάτω από τα επιχρίσματα φθοράς, τσαπατσούλικων προσθηκών και πλημμελούς καθαριότητας διέκρινα, ανυποχώρητη, τη σοβαροπρεπή χλιδή του κομμουνιστικού παρελθόντος.
Το κόστος μέλους δεν ήταν ευκαταφρόνητο. Αποφάσισα να γραφτώ παρ’όλα αυτά. Πιθανώς επηρεάστηκα από την ιστορία του χώρου. Ήταν το κλαμπ του Τσαουσέσκου, μου λέει η συνήθως βλοσυρή ξανθιά που κάνει ρεσεψιόν τα Σάββατα. Χτισμένο το ’78, αποτελούσε το περίπτερο ψυχαγωγίας αυτού, της οικογένειάς του και των φίλων του. Πισίνα, κλειστό γήπεδο τένις, σάουνα, γυμναστήριο, μπαρ, εστιατόριο, και μπόουλινγκ εξασφάλιζαν χαλάρωση και άσκηση σε επίπεδο ευζωίας που άγγιζε τα όρια του μύθου για τους κοινούς Ρουμάνους.
Οι σύγχρονοι θαμώνες του κλαμπ, κυρίως ευκατάστατοι, εύσωμοι άνδρες ηλικίας μεταξύ σαράντα και εξήντα δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Χαιρετούν ευγενικά και συζητούν ήσυχα, περιβεβλημένοι με speedo μπανιερά που μόλις διακρίνονται κάτω από τις μαραμένες κοιλίτσες τους. Έχω την εντύπωση πως έχουν πλήρη επίγνωση του ιδιαίτερου παρελθόντος του περιπτέρου, εξ ου και η νηφάλια, πολιτισμένη, χαμηλών τόνων ατμόσφαιρα.
Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί στην πρώτη μου επίσκεψη η μεσήλικη υπάλληλος μου είπε ότι έχει πολύ κόσμο. Ως τώρα δεν έχει τύχει να βρω πάνω από δέκα άτομα στην πισίνα. Και γιατί το Κλούμπ Φλορεάσκα, που ανήκει ακόμη στο δημόσιο, είναι τόσο ακριβό, χωρίς να προσφέρει καμία από τις σύγχρονες ανέσεις του ιδιωτικού ανταγωνισμού;
Μάλλον έχω συναντήσει μια ιδαίτερη περίπτωση μικροοικονομικής ισορροπίας.
Οι κυριούλες που δουλεύουν εκεί θέλουνε την ησυχία τους, αλλά το κλαμπ πρέπει να έχει και κάποια έσοδα. Το κόστος εγγραφής δεν είναι προσιτό, οπότε μέλη γίνονται κυρίως οι περίοικοι, από τη γειτονική «αριστοκρατική» συνοικία Ντορομπάντσι, πρώην κατοικία του ίδιου του Τσαουσέσκου και της νομενκλατούρας του. Αυτοί αντιπαρέρχονται την κουρασμένη εμφάνιση και τις φθαρμένες εγκαταστάσεις -για να μην μιλήσουμε για την ανυπαρξία πρεστίζ- γοητευμένοι από την δυνατότητα πρόσβασης σε ένα ναό απολαύσεων που για αυτούς ακριβώς ήταν απρόσιτος μόλις είκοσι χρόνια πριν. Αλλά απολαμβάνουν με προσήκοντα σεβασμό, και μου μοιάζει το κλαμπ, όπως το αισθάνομαι τώρα, σαν χρηστικό μαυσωλείο της παρελθούσας τυραννίας που κηδεύεται μετά τιμών από τους (εχέφρονες) διαδόχους της.
Έτσι, για να ξανάρθω στη θεωρία μου, η προσφορά συναντάει τη ζήτηση και είναι όλοι ευχαριστημένοι: το κλαμπ έχει όσα μέλη του χρειάζονται - αυτούς που εκτιμούν την αίγλη που προσφέρει - παραπάνω πελάτες δεν έρχονται γιατί είναι ακριβό και παλιομοδίτικο, και οι κυριούλες δεν κουράζονται. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η, μόλις ενηλικιωθείσα στη Ρουμανία, ελεύθερη αγορά, προσαρμοζόμενη στο ενδημικό κλίμα, καρποφορεί μικροοικονομικές εφαρμογές σε διάφορες beta versions. Δείχνουν εξωτικές, μα είναι καταδικασμένες σε μαρασμό με την έλευση της τελικής έκδοσης.
Μέχρι να γίνει αυτό θα συνεχίσω να κολυμπώ στο μαυσωλείο της παράδοξης ισορροπίας.
---
* Ορισμένες λεπτομέρειες έχουν εσκεμμένα αλλαχθεί
Email: agentbucuresti@gmail.com 001
Οι ιτιές σκύβουν απεγνωσμένα πάνω από την μισοξεραμένη όχθη της λίμνης Φλορεάσκα, γυρεύοντας μάταια μια αντανάκλαση. Το καλοκαίρι, που η λίμνη είναι γεμάτη, το νερό καλύπτει τα πρανή μέχρι τα ριζά των δέντρων και οι φυλωσιές βυθίζονται αυτάρεσκα στο καθρέφτισμά τους. Καθώς χειμώνιασε, άνοιξαν οι θυρίδες αποστράγγισης και το νεράκι αποσύρθηκε προς τα βαθιά. Άφησε πίσω του γυμνές τις λασπωμένες πέτρες της όχθης και τώρα αστράφτει στις πλάγιες ακτίνες του ήλιου από απόσταση ασφαλείας.
Στεγνώνω χυμένος σε μια ξερακιανή σεζλόνγκ, πίσω από τη τζαμαρία που με προστατέυει από το ηλιόλουστο Νοεμβριάτικο κρύο και χαζεύω μπροστά μου τις ιτιές, τους ιριδισμούς του νερού στο βάθος και τους λίγους ανθρώπους που περπατούν στην όχθη. Το κτίριο του κλαμπ, ανάμεσα σε μεγάλα κωνοφόρα, στέκει ακριβώς στο όριο της όχθης και γύρω του απλώνονται πλαγιές περιποιημένου γκαζόν.
Η πισίνα, πίσω μου, είναι ορθογώνια, μήκους είκοσι μέτρων. Στη μία της μικρή πλευρά, εκεί που το νερό ρηχαίνει, ναυλοχούν καμιά δεκαριά κολυμβητές. Αποπλέουν ακανόνιστα, ο καθένας συντονισμένος στη χωριστή του συχνότητα, με νωχελικές απλωτές δικής τους έμπνευσης. Κατευθυνόμενοι ίσια, αναπηδούν στην απέναντι βαθιά πλευρά και επιστρέφουν στην ρηχή αφετηρία τους. Έχει ησυχία, διανθισμένη με διακριτικούς παφλασμούς.
Πρωτοήρθα στο Κλουμπ Φλορεάσκα πριν καμιά εβδομάδα αναζητώντας κολυμβητήριο κοντά στη δουλειά μου, με λίγο κόσμο -η εντολή του φυσιοθεραπευτή μου ήταν ρητή: η κατάσταση της μέσης μου αποκλείει κάθε άλλη άσκηση εκτός από κολύμπι. Η μεσήλικη κυρία που βρήκα στη ρεσεψιόν με έκανε μια βόλτα στα αποδυτήρια, στη σάουνα, στο γυμναστήριο και στην πισίνα. Έχει πολύ κόσμο; τη ρώτησα. Ναι, ναι, ειδικά τα βράδια καθημερινές. Οι εγκαταστάσεις δεν δείχνανε φιλόξενες, αλλά με σαγήνεψε η είσοδος της πισίνας με τις κομψά καμπυλωμένες, σαν ανάκλιντρα, γωνίες της, που ανάδιδε μια μελαγχολική αύρα. Κάτω από τα επιχρίσματα φθοράς, τσαπατσούλικων προσθηκών και πλημμελούς καθαριότητας διέκρινα, ανυποχώρητη, τη σοβαροπρεπή χλιδή του κομμουνιστικού παρελθόντος.
Το κόστος μέλους δεν ήταν ευκαταφρόνητο. Αποφάσισα να γραφτώ παρ’όλα αυτά. Πιθανώς επηρεάστηκα από την ιστορία του χώρου. Ήταν το κλαμπ του Τσαουσέσκου, μου λέει η συνήθως βλοσυρή ξανθιά που κάνει ρεσεψιόν τα Σάββατα. Χτισμένο το ’78, αποτελούσε το περίπτερο ψυχαγωγίας αυτού, της οικογένειάς του και των φίλων του. Πισίνα, κλειστό γήπεδο τένις, σάουνα, γυμναστήριο, μπαρ, εστιατόριο, και μπόουλινγκ εξασφάλιζαν χαλάρωση και άσκηση σε επίπεδο ευζωίας που άγγιζε τα όρια του μύθου για τους κοινούς Ρουμάνους.
Οι σύγχρονοι θαμώνες του κλαμπ, κυρίως ευκατάστατοι, εύσωμοι άνδρες ηλικίας μεταξύ σαράντα και εξήντα δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Χαιρετούν ευγενικά και συζητούν ήσυχα, περιβεβλημένοι με speedo μπανιερά που μόλις διακρίνονται κάτω από τις μαραμένες κοιλίτσες τους. Έχω την εντύπωση πως έχουν πλήρη επίγνωση του ιδιαίτερου παρελθόντος του περιπτέρου, εξ ου και η νηφάλια, πολιτισμένη, χαμηλών τόνων ατμόσφαιρα.
Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί στην πρώτη μου επίσκεψη η μεσήλικη υπάλληλος μου είπε ότι έχει πολύ κόσμο. Ως τώρα δεν έχει τύχει να βρω πάνω από δέκα άτομα στην πισίνα. Και γιατί το Κλούμπ Φλορεάσκα, που ανήκει ακόμη στο δημόσιο, είναι τόσο ακριβό, χωρίς να προσφέρει καμία από τις σύγχρονες ανέσεις του ιδιωτικού ανταγωνισμού;
Μάλλον έχω συναντήσει μια ιδαίτερη περίπτωση μικροοικονομικής ισορροπίας.
Οι κυριούλες που δουλεύουν εκεί θέλουνε την ησυχία τους, αλλά το κλαμπ πρέπει να έχει και κάποια έσοδα. Το κόστος εγγραφής δεν είναι προσιτό, οπότε μέλη γίνονται κυρίως οι περίοικοι, από τη γειτονική «αριστοκρατική» συνοικία Ντορομπάντσι, πρώην κατοικία του ίδιου του Τσαουσέσκου και της νομενκλατούρας του. Αυτοί αντιπαρέρχονται την κουρασμένη εμφάνιση και τις φθαρμένες εγκαταστάσεις -για να μην μιλήσουμε για την ανυπαρξία πρεστίζ- γοητευμένοι από την δυνατότητα πρόσβασης σε ένα ναό απολαύσεων που για αυτούς ακριβώς ήταν απρόσιτος μόλις είκοσι χρόνια πριν. Αλλά απολαμβάνουν με προσήκοντα σεβασμό, και μου μοιάζει το κλαμπ, όπως το αισθάνομαι τώρα, σαν χρηστικό μαυσωλείο της παρελθούσας τυραννίας που κηδεύεται μετά τιμών από τους (εχέφρονες) διαδόχους της.
Έτσι, για να ξανάρθω στη θεωρία μου, η προσφορά συναντάει τη ζήτηση και είναι όλοι ευχαριστημένοι: το κλαμπ έχει όσα μέλη του χρειάζονται - αυτούς που εκτιμούν την αίγλη που προσφέρει - παραπάνω πελάτες δεν έρχονται γιατί είναι ακριβό και παλιομοδίτικο, και οι κυριούλες δεν κουράζονται. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η, μόλις ενηλικιωθείσα στη Ρουμανία, ελεύθερη αγορά, προσαρμοζόμενη στο ενδημικό κλίμα, καρποφορεί μικροοικονομικές εφαρμογές σε διάφορες beta versions. Δείχνουν εξωτικές, μα είναι καταδικασμένες σε μαρασμό με την έλευση της τελικής έκδοσης.
Μέχρι να γίνει αυτό θα συνεχίσω να κολυμπώ στο μαυσωλείο της παράδοξης ισορροπίας.
---
* Ορισμένες λεπτομέρειες έχουν εσκεμμένα αλλαχθεί
Email: agentbucuresti@gmail.com 001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου